karta kwalifikacji pacjenta do udzielenia świadczeń w ZOL; orzeczenie o niepełnosprawności; kopia dowodu ubezpieczenia. Dokumenty należy złożyć w Sekretariacie Medycznym ZOL w dni robocze w godzinach od 8:00 do 15:30. WARUNKI PRZYJĘCIA PACJENTA DO ZOL. Do ZOL może zostać przyjęty pacjent wymagający całodobowych świadczeń

Błąd medyczny kojarzy się zazwyczaj ze szpitalem, podczas gdy może do niego dojść również w innych podmiotach takich jak przychodnie, czy też zakłady opiekuńczo lecznicze, w których pacjenci otoczeni są opieką lekarzy i artykule opiszę:Co to jest ZOL;Jak uzyskać skierowanie do ZOL;Kiedy w ZOL można umieścić pacjenta bez jego zgody;Ile kosztuje pobyt w ZOL;Jak uzyskać odszkodowanie za błędy medyczne personelu – co to jestZakłady Opiekuńczo Lecznicze (ZOL) mają za zadanie prowadzenie kompleksowej opieki, w tym pielęgnacyjnej i medycznej nad pacjentami, którzy nie są w stanie samodzielnie naszego doświadczenia wynika, iż pacjenci często trafiają do ZOL po przebytej hospitalizacji, zwłaszcza gdy okazuje się, że leczenie nie przyniosło efektów albo niemożliwe jest dalsze leczenie w szpitalu. Dotyczy to przykładowo pacjentów po udarze, którzy powinni prowadzić rehabilitację, aby poprawić swój stan zdrowia, a ich dalszy pobyt w szpitalu jest działania ZOL-i jest przywrócenie pacjentowi jak największego zakresu sprawności. W zakładach dostępne są pomoc pielęgniarska,rehabilitacja w podstawowym zakresie,dyżury te powinny także zapewniać pacjentom rozwiązania dostosowane do potrzeb osób do zakładu opiekuńczo leczniczegoDo zakładu opiekuńczo leczniczego mogą się dostać osoby, których stan zdrowia tego wymaga po uzyskaniu skierowanie i przedłożenia stosownych przed otrzymaniem skierowania powinien:Mieć zakończony proces leczenia;Być w pełni zdiagnozowany;Nie wymagać pobytu w szpitalu;Wymagać całodobowej móc przebywać w zakładzie opiekuńczo leczniczym konieczne jest poza spełnieniem wymienionych wymagań uzyskanie skierowania na pobyt. Z pomocą przychodzi rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie kierowania do zakładów opiekuńczo leczniczych i pielęgnacyjno – opiekuńczych z 25 czerwca 2012 r. Rozporządzenie zawiera wzory wniosku o umieszczenie w ZOL, skierowania, wywiadu pielęgniarskiego, zaświadczenia uzyskania skierowania do ZOL przedstawia się następująco. Pacjent powinien zgłosić się do lekarza, który wyda zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia. Kolejnym krokiem jest uzyskanie wywiadu pielęgniarskiego i dokumentu obrazującego wysokość dochodów, w tym np. renty, zasiłku. Wszystkie zorganizowane dokumenty stanowią załącznik do wniosku o umieszczenie w ZOL, który należy wypełnić i złożyć we właściwej procedura obejmuje sytuację, w której pacjent jest świadomy, może starać się osobiście albo przy pomocy rodziny o umieszczenie w w ZOL bez zgodyCoraz częstsze są obecnie sytuacje, w których pacjent nie ma rodziny, a jednocześnie nie jest w stanie wyrazić samodzielnie zgody na pobyt w ZOL. Pojawia się wtedy problem, gdyż rozporządzenie Ministra Zdrowia z 25 czerwca 2012 r. stanowi, iż pacjenta można umieścić w ośrodku tylko za jego wyjątek stanowi sytuacja, w której pacjent powinien zostać umieszczony w ZOL z przyczyn psychiatrycznych. Dyrektor szpitala albo inna upoważniona osoba składa wtedy wniosek o wydanie orzeczenia przez sąd opiekuńczy, na podstawie którego można skierować pacjenta psychiatrycznego do Ministra Zdrowia nie daje jednak odpowiedzi na pytanie poruszone na początku akapitu: co zrobić w sytuacji, w której pacjent jest w stanie wegetatywnym z innych przyczyn niż psychiatryczne?Dyrektor szpitala nie ma wtedy prawa o wystąpienie z wnioskiem do sądu, gdyż stanowiłoby to naruszenie podstawowych praw człowieka i uwagi na brak przepisów i częstość występowania takich sytuacji praktyka została wykształcona w ten sposób, iż szpital zawiadamia o stanie pacjenta sąd natomiast ma wtedy obowiązek wszcząć postępowanie z urzędu i wydać zgodę na pobyt pacjenta w kosztuje pobyt w ZOLPobyt w zakładach opiekuńczo leczniczych finansowanych w ramach NFZ nie jest całkowicie bezpłatny dla pacjenta. Pacjent jest obowiązany uiścić koszty wyżywienia i zakwaterowania, z tym, że wprowadzono ich maksymalną wysokość – 250 % najniższej emerytury. Jednocześnie opłata ta nie może być wyższa niż 70 % dochodów pacjenta w ZOL w ramach NFZ oznacza, iż rodzina nie musi ponosić żadnych kosztów pobytu pacjenta w samym nie mają żadnych podstaw żądania placówki kierowane do rodziny o dostarczenie pieluchomajtek, wózków, opłacania wizyt specjalistycznych. Wszystkie te artykuły i usługi pacjent ma zapewnione w ramach zakłady opiekuńczo leczniczeObok zakładów opiekuńczo – leczniczych działających w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia, do których dostęp (przynajmniej teoretycznie) mają wszyscy ubezpieczeni pojawia się coraz więcej ośrodków jest przede wszystkim zainteresowanie takimi usługami oraz zbyt mała ilość miejsc w ośrodkach publicznych, co wiąże się z koniecznością oczekiwania na pobyt. W praktyce ośrodki takie zapewniają czasami dodatkowe usługi, które mają w założeniu poprawić komfort pobytu pacjenta i jego ogólny stan zdrowia. Miesięczne opłaty za pobyt wahają się od kilku do kilkunastu tysięcy złotych, a w przypadku kiedy dochody pacjenta nie są wystarczające konieczne jest uzupełnianie opłat przez jedyną różnicą pomiędzy ZOL prywatnym a tym finansowanym w ramach NFZ jest jest to, iż prywatne zakłady opiekuńczo – lecznicze odpowiadają za błędy w sztuce lekarskiej i zaniedbania, które doprowadziły do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, a nawet do jego śmierci tak samo jak zakłady opiekuńczo lecznicze finansowane z za błędy medyczne w ZOLPacjent, który trafia do zakładu opiekuńczo leczniczego zazwyczaj ma za sobą historię chorobową, często jest to osoba po udarze, po operacjach. Nie jest osobą zdrową. Pomimo tego należy mu się zapewnienie prawidłowej opieki pielęgnacyjnej i medycznej. Niedochowanie standardów, postępowanie personelu medycznego niezgodne z wiedzą medyczną mogą stanowić podstawę do dochodzenia odszkodowania i zadośćuczynienia przez pacjenta, a w przypadku jego śmierci przez osobę błędów medycznych dotyczących pobytów w zakładach opiekuńczo leczniczych mogą być następujące sprawy:Nieprawidłowe sprawowanie opieki nad pacjentką po operacji krwiaka podtwardówkowego pourazowego – dokumentacji medycznej wynikało, iż pacjentkę w trakcie pobytu w ZOL konsultowano jedynie kilka razy. Pomiędzy poszczególnymi konsultacjami lekarzy pozostawało kilka dni przerwy. Lekarze nie zauważyli istniejących wybroczyn na skórze lewej nogi, choć rodzina zgłaszała to kilka dni wcześniej. Pierwszy wpis o wybroczynach pojawił się dopiero dwa dni przed skierowaniem pacjentki do szpitala, lecz nie poszły za nim żadne działania lekarzy. Dopiero gdy noga pacjentki była już zimna lekarz skierował ją na Oddział Chirurgiczny do szpitala. Gdyby podjęto działania wcześniej możliwe było uniknięcie amputacji, kolejnej operacji, a następnie śmierci leków pacjentce – personel ZOL dysponował kartą zleceń ze szpitala, z którego przywieziono pacjentkę. Z karty wynikało, iż pacjentka powinna przyjmować określone w niej leki, w tym na cukrzycę. W trakcie pobytu w ZOL leków tych nie podawano w ogóle, nie kontrolowano też glikemii, co doprowadziło do pogorszenia stanu zdrowia pacjentki. Dodatkowo nieprawidłowo żywiono pacjentkę, a w efekcie doszło do wyniszczenia późne skierowanie pacjenta do szpitala – w trakcie pobytu w ZOL pacjenta po udarze doszło do wyniszczenia organizmu, odwodnienia organizmu, rozwoju zapalenia płuc, pojawienia się odleżyn, ostrego uszkodzenia nerek z wtórną ciężką hipernatremią. Pacjenta skierowano do szpitala w tak ciężkim stanie, iż zmarł od razu po przywiezieniu, lekarze ze szpitala nie mieli szans na podjęcie jakichkolwiek działań. Pacjent zmarł nie skutek udaru, lecz schorzeń, których nabawił w trakcie pobytu w w trakcie pobytu w ZOL pacjent powinien być otoczony opieką pielęgnacyjną i medyczną. Zaniedbania polegające na:niewłaściwej opiece,nieprawidłowościach w podawaniu leków, czy w żywieniu,niereagowanie na pogarszający się stan zdrowia pacjentamogą stanowić podstawę do wykazania błędu medycznego i uzyskania z tego tytułu zadośćuczynienia i jest wykazanie bezpośredniego związku pomiędzy nieprawidłowościami a negatywnym skutkiem dla pacjenta, w postaci zgonu albo znacznego pogorszenia mają Państwo pytania związane z treścią artykułu lub znaleźli się Państwo w podobnej sytuacji, serdecznie zapraszam do kontaktu:telefonicznie pod nr 693 800 771mailowo na adres @ Ewelina Miller
Oświadczenie o wyrażeniu zgody na potrącenie opłaty za pobyt w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Wniosek świadczeniobiorcy o wydanie skierowania do Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego w Bychawie wydany przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego. Upoważnienie do złożenia wniosku. Wniosek o przyjęcie.
W kancelariach prawniczych zdarzają się przeróżne dyskusje. Jednym z poruszanych tematów jest wypis ze szpitala – jak wygląda wzór tego dokumentu oraz jakie problemy mogą pojawić się w związku z wypisem. Czasami podłożem rozważań są zupełnie abstrakcyjne sytuacje, niekiedy natomiast okoliczności, których podłożem są sprawy szukających pomocy klientów. Pomijając kwestię, czy inspiracją do napisania niniejszego artykułu był sprzyjający polemikom nadmiar wolnego czasu, czy też realna i życiowa sytuacja, postanowiłem opisać dla Ciebie zagadnienie, o którym mówi tytuł artykułu. Zachęcamy do lektury tekstu, jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat obowiązku odbioru pacjenta ze szpitala. Kiedy następuje wypis pacjenta ze szpitala? Wypis ze szpitala następuje w sytuacji, gdy stan zdrowia pacjenta nie wymaga dalszego udzielania pomocy medycznej. Pacjent może zostać także zostać wypisany ze szpitala na swoje żądanie albo jeżeli w sposób rażący narusza porządek panujący w szpitalu lub przebieg procesu leczenia. W praktyce funkcjonowania szpitali zdarzają się przypadki, kiedy to pacjent nie potrzebujący pomocy medycznej (a zatem w przypadku opisanym w pierwszym zdaniu niniejszego artykułu) nie jest odbierany ze szpitala przez członków swojej rodziny. Dotyczy to przede wszystkim pacjentów małoletnich lub wypisania ze szpitala osoby wymagającej całodobowej opieki medycznej (chodzi o osoby niezdolne do samodzielnej egzystencji). Zdarza się to także w przypadku, gdy następuje wypis ze szpitala osoby samotnej. Co w przypadku, gdy rodzina nie chce odebrać pacjenta ze szpitala? Czy szpital musi wtedy w nieskończoność przetrzymywać pacjenta w na oddziale szpitalnym? Otóż nie. Co zatem zrobić, gdy rodzina nie odbiera pacjenta ze szpitala? W ustawie o działalności leczniczej przewidziano, co czynić w takiej sytuacji. Pacjent zostanie przewieziony do swojego miejsca zamieszkania lub miejsca ostatniego pobytu. Koszty transportu pacjenta poniesie gmina, w której pacjent ostatnio zamieszkiwał lub w której ostatnio przebywał. Natomiast gmina może zażądać od osób bliskich pacjenta zapłaty kwoty zapłaconej szpitalowi za transport. Gmina skieruje przeciwko rodzinie pacjenta pozew o zapłatę i w przypadku uzyskania prawomocnego wyroku, będzie mogła za pośrednictwem komornika wyegzekwować poniesione koszty. A co jeżeli rodzina odmówi przyjęcia pacjenta przewiezionego do domu i czy wówczas szpital może zmusić do odebrania pacjenta? W takiej sytuacji (osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji) pacjent zostanie prawdopodobnie umieszczony w domu pomocy społecznej. Koszt umieszczenia takiej osoby w domu pomocy społecznej także ostatecznie poniesie rodzina pacjenta. Chciałbym się pokusić o jakąś błyskotliwą pointę, jednak nic kreatywnego nie przychodzi mi do głowy. Tym razem pozostaniemy zatem wyłącznie przy suchych, prawniczych faktach. Warto zaglądać na mój blog o prawie medycznym, jeśli interesują Cię tematy związane z prawem. Zachęcam do lektury moich artykułów, w których poruszane są kwestie, takie jak pełnomocnictwo medyczne, odszkodowanie za błąd lekarski oraz wiele innych.
Umieszczenie w ZOL bez zgody Różnica między ZOL a hospicjum Do Zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego może zostać przyjęta osoba, która: wymaga całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, jest przewlekle chora, oraz która w ocenie lekarskiej otrzymała maksymalnie 6 punktów (na podstawie karty oceny samoobsługi).
Zakład Opiekuńczo – Leczniczy W Zakładzie Opiekuńczo – Leczniczym udzielane są świadczenia medyczne pacjentom przewlekle chorym, którzy wymagają ze względu na stan zdrowia całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, rehabilitacyjnych oraz kontynuacji leczenia, a nie wymagają hospitalizacji w oddziale szpitalnym( którzy w ocenie skalą poziomu samodzielności – skalą Barthel otrzymali do 40 pkt, wzór skali Barthel). Do zakładu może być przyjęty pacjent bezpośrednio po zakończonym leczeniu szpitalnego, z domu i z domu pomocy społecznej. Czas pobytu w Zakładzie jest okresowy i zależny wyłącznie od stanu zdrowia Odpłatność za pobyt w ZOL wynosi zgodnie z art. 18 ust. 1 Ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. Nr 210 poz. 2135), wysokości odpowiadającej 250% najniższej emerytury z tym, że opłata nie może być wyższa niż kwota odpowiadająca 70% miesięcznego dochodu świadczeniobiorcy. Koszt świadczeń medycznych finansowany jest w ramach ubezpieczenia zdrowotnego, pacjent pokrywa koszty wyżywienia i zakwaterowania w wysokości opłaty miesięcznej która wynosi 250 % najniższej emerytury, ale nie więcej niż kwota odpowiadająca 70 % miesięcznego dochodu netto pacjenta w rozumieniu przepisów ustawy o pomocy społecznej. zakład może wystąpić do płatnika /ZUS, KRUS/ o regulowanie kosztów pobytu pacjenta – świadczenie przychodzi do zakładu i rodzina może dokonać stosownego rozliczenia opiekun może przyjąć na siebie zobowiązanie wobec zakładu o pokrywaniu kosztów pobytu pacjenta w zakładzie i regulować je osobiście lub przelewem na konto. Dokumenty stwierdzające wysokość dochodów świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu albo osoby zobowiązanej do ponoszenia odpłatności za pobyt w zakładzie, w szczególności: DECYZJĘ ORGANU EMERYTALNO-RENTOWEGO ustalającego wysokość emerytury albo renty /do decyzji załącza się ZGODĘ ŚWIADCZENIOBIORCY ubiegającego się o skierowanie do zakładu na potrącanie opłaty za pobyt w zakładzie przez właściwy organ emerytalno-rentowy ze świadczenia emerytalno-rentowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, DECYZJĘ O PRZYZNANIU ZASIŁKU STAŁEGO WYRÓWNAWCZEGO LUB RENTY SOCJALNEJ; do decyzji załącza się ZGODĘ ŚWIADCZENIOBIORCY ubiegającego się o skierowanie do zakładu albo przedstawiciela ustawowego do odbioru tych należności przez zakład kserokopia dowodu osobistego. wystąpi brak wskazań medycznych do przebywania pacjenta w zakładzie, stan zdrowia pacjenta nie wymaga dalszego pobytu w zakładzie i został oceniony w skali Barthel pow. 40 pkt, na żądanie osoby przebywającej w Zakładzie lub jej przedstawiciela ustawowego osoba przebywająca w zakładzie w sposób rażący narusza regulamin porządkowy, a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jej zdrowia albo życia i zdrowia innych osób, członkowie rodziny pacjenta nie współpracują z personelem zakładu i nie przestrzegają regulaminu porządkowego, a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla zdrowia albo życia pacjenta, upłynął określony w decyzji czas pobytu pacjenta w Zakładzie, gdy nastąpił zgon chorego. Zakład opiekuńczo-leczniczy to nie to samo co dom pomocy społecznej (DPS). Pacjenci w ZOL, mimo iż przebywają w oddziale często miesiącami, nie są w nim zakwaterowani bezterminowo – jest to zawsze pobyt czasowy. W przypadku poprawy stanu zdrowia ZOL ma obowiązek wypisać pacjenta do domu. Decyzję o przyjęciu chorego do Zakładu Opiekuńczo – Leczniczego w Morągu wydaje kierownik zakładu w porozumieniu z lekarzem w oparciu o otrzymaną dokumentację: Z wnioskiem o wydanie skierowania do zakładu opiekuńczego, zwanym dalej „wnioskiem”, występuje do lekarza ubezpieczenia zdrowotnego świadczeniobiorca. Jeżeli pacjent nie jest zdolny do samodzielnego podjęcia świadomej decyzji i wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL-u, decyzję taką podejmuje sąd opiekuńczy na wniosek lekarza. Rodzina osoby wymagającej umieszczenia w ZOL-u nie jest uprawniona do wystąpienia z wnioskiem do sądu. Rodzina pacjenta nie jest uprawniona do wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL. W takiej sytuacji, gdy pacjent nie może świadomie wyrazić zgody – przyjęcie może nastąpić na podstawie postanowienia sądu opiekuńczego. Skierowanie lekarskie wydane przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (rodzinnego), lub lekarza prowadzącego pacjenta z oddziału szpitalnego, po zakończeniu leczenia w warunkach szpitalnych Skala Barthel zaświadczenie lekarskie wydane przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (rodzinnego), lub lekarza prowadzącego pacjenta z oddziału szpitalnego, po zakończeniu leczenia w warunkach szpitalnych, wywiad pielęgniarski wraz z kartą kwalifikacji pacjenta do udzielania świadczeń w ZOL (do ZOL może zostać przyjęty pacjent, wymagający całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, w przebiegu choroby przewlekłej, który w ocenie wg zmodyfikowanej skali Barthel uzyskał od 0 do 40 pkt.), odcinek emerytury/renty lub decyzja emerytalna/rentowa, ubezpieczenie zdrowotne, pacjent w dniu składania dokumentów powinien posiadać aktualne badania tj.: morfologia, OB, badanie ogólne moczu, CRP, elektrolity,kreatynina jeżeli pacjent przenoszony jest z oddziału szpitalnego dodatkowo powinien mieć wykonane posiewy z drzewa oskrzelowego (rurki tracheostomijnej, intubacyjnej), posiew moczu. Ostatni wypis ze szpitala. Tak skompletowane dokumenty należy przekazać do kierownika naszego zakładu, który wspólnie z lekarzem opiniującym wyda decyzję o umieszczeniu, bądź nie umieszczeniu osoby w zakładzie. Po wydaniu pozytywnej decyzji osoba powinna być przyjęta do zakładu. W przypadku braku miejsc – pacjent umieszczany jest na liście oczekujących na przyjęcie. Kierownik zakładu informuje osobę zainteresowaną o terminie przyjęcia do zakładu, bądź umieszczeniu na liście oczekujących. Decyzję o skierowaniu do ZOL wydawane są na pobyt czasowy, który wynosi do 6 miesięcy. UMIESZCZENIE PACJENTA W ZOL BEZ JEGO ZGODY W przypadku pacjenta, który nie jest w stanie wyrazić świadomej zgody na umieszczenie w Zakładzie Opiekuńczo – Leczniczym konieczne jest uzyskanie postanowienia sądu. W przypadku gdy sąd opiekuńczy wyda orzeczenie o umieszczeniu świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym nie jest wymagany wywiad pielęgniarski oraz zaświadczenie lekarskie, orzeczenie sądu opiekuńczego stanowi podstawę do umieszczenia świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym. DOKUMENTY POTRZEBNE DO SĄDU WNIOSEK O UMIESZCZENIU PACJENTA – 2 EGZEMPLARZE. ZAŚWIADCZENIE LEKARZA LECZĄCEGO – 2 EGZEMPLARZE. ZAŚWIADCZENIE LEKARZA NEUROLOGA LUB PSYCHIATRY STWIERDZAJĄCEGO BRAK MOŻLIWOŚCI UDZIELENIA PRZEZ PACJENTA ŚWIADOMEJ ZGODY NA UMIESZCZENIE W ZOL-U. – 2 EGZEMPLARZE Sposób i tryb kierowania osób do ZOL -u oraz sposób ustalania odpłatności za pobyt określa Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. w sprawie sposobu i trybu kierowania do zakładów opiekuńczo – leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych (Dz. U. 2012 r. Poz. 731) Kostrzewa Agnieszka – Kierownik Specjalista Pielęgniarstwa Zachowawczego Borkowski Mirosław – lek. med – neurolog Kierownik 89 757 4231 wew. 316 Punkt Pielęgniarski 89 757 4231 wew. 314
Warunkiem przyjęcia pacjenta do ZOL jest złożenie kompletu niezbędnych dokumentów: 1. Prośba o przyjęcie do ZOL w Krośnie. Wniosek wypełnia: a) osoba ubiegająca się o umieszczenie w zakładzie b) przedstawiciel ustawowy 2. Zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza POZ, lekarza specjalistę lub lekarza prowadzącego w szpitalu. 3. Zdarzają się sytuacje, w których osoba wymaga umieszczenia jej w zakładzie opiekuńczo leczniczym, a zatem podmiocie leczniczym zapewniającym świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, a osoba ta nie wyraża zgody lub nie jest w stanie świadomie wyrazić zgody na udzielenie jej takich świadczeń zdrowotnych. Przepisy prawa nie znają regulacji odnoszącej się bezpośrednio do kierowania osób do zakładu opiekuńczo-leczniczego bez ich zgody, jak ma to miejsce w przypadku kierowania osób do domu pomocy społecznej [tą kwestię reguluje ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego ( z 2016 r. poz. 546 z późn. zm.), o kierowaniu do dps bez zgody można przeczytać tu: Umieszczenie w dps osoby chorej psychicznie niewyrażającej zgody na umieszczenie jej w dps. Odpowiedzi na pytanie jak kierować osoby do ZOL bez ich zgody i kto jest uprawiony do złożenia stosownego wniosku należy poszukiwać wśród przepisów dotyczących udzielania świadczeń zdrowotnych, ponieważ pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym jest właśnie świadczeniem zdrowotnym. Stosownie do art. 33a ust. 1 ustawy dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1793 z późn. zm.), świadczeniobiorcy przysługują świadczenia pielęgnacyjne lub opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, na podstawie skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego. Zgodnie z ust. 2 art. 33a, minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Prezesa Funduszu oraz Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych, określi w drodze rozporządzenia: sposób i tryb kierowania osób do zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych, dokumentację wymaganą przy kierowaniu osób do zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych, w tym wzory: wniosku o wydanie skierowania do zakładu, zaświadczenia lekarskiego oraz wywiadu pielęgniarskiego, sposób ustalania odpłatności za pobyt w zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych - uwzględniając konieczność ujednolicenia trybu kierowania do zakładów oraz możliwość weryfikacji celowości skierowania do zakładów. § 6 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. w sprawie kierowania do zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych ( z 2012 r. poz. 731) wskazuje, że wniosek, skierowanie oraz wywiad pielęgniarski i zaświadczenie lekarskie, o których mowa w § 3, nie są wymagane, w przypadku gdy sąd opiekuńczy wyda orzeczenie o umieszczeniu świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym. W takiej sytuacji orzeczenie sądu opiekuńczego stanowi podstawę do umieszczenia świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym. Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta ( z 2016 r. poz. 186 z późn. zm.), że przedstawiciel ustawowy pacjenta małoletniego, całkowicie ubezwłasnowolnionego lub niezdolnego do świadomego wyrażenia zgody, ma prawo do wyrażenia zgody na przeprowadzenie badania lub udzielenie innych świadczeń zdrowotnych przez lekarza. W przypadku braku przedstawiciela ustawowego prawo to, w odniesieniu do badania, może wykonać opiekun faktyczny. Zgodnie z ust. 3 art. 17 pacjent małoletni, który ukończył 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona albo pacjent chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, lecz dysponujący dostatecznym rozeznaniem, ma prawo do wyrażenia sprzeciwu co do udzielenia świadczenia zdrowotnego, pomimo zgody przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego. W takim przypadku wymagane jest zezwolenie sądu opiekuńczego. Jak wskazuje Dorota Karkowska (Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Komentarz. wyd. III, LEX 2016): „Przepisy ustawy o prawach pacjenta dotyczące zgody zastępczej w art. 17 ust. 2 są tak zredagowane, że sugerują, iż osoby faktycznie niezdolne do świadomego wyrażenia zgody, choć posiadające zdolność do czynności prawnych, osoby chore psychicznie lub upośledzone umysłowo (ale nie ubezwłasnowolnione) posiadają przedstawiciela ustawowego. Dla takich osób nie ustanawia się przedstawiciela, jeżeli nie ma ku temu przesłanek wynikających z przepisów prawa cywilnego. Pacjentem niezdolnym do świadomego wyrażenia zgody może być osoba, której stan psychiczny lub/i fizyczny nie pozwala na wyrażenie zgody świadomej. Może być to zarówno osoba dysponująca pełną zdolnością do czynności prawnych (pełnoletnia), jak i osoba, która ukończyła lat szesnaście lub częściowo ubezwłasnowolniona. Osoba, która jest pełnoletnia i dysponuje pełną zdolnością do czynności prawnych, nie ma przedstawiciela ustawowego. Jeżeli jakieś osoby nie są w stanie wyrazić świadomej zgody, lekarz powinien wystąpić do sądu opiekuńczego o zezwolenie na podjęcie czynności medycznej. Analogicznie postępuje się względem osób chorych psychicznie lub upośledzonych umysłowo (ale nie ubezwłasnowolnionych)”. Ww. komentatorka wskazuje także, że sąd opiekuńczy wyraża zgodę, gdy osoba małoletnia lub też ubezwłasnowolniona całkowicie nie ma przedstawiciela ustawowego albo porozumienie się z nim jest niemożliwe oraz w sytuacji gdy osoba pełnoletnia faktycznie jest niezdolna do świadomego wyrażania zgody. Ponadto uważa, że sąd powinien również wyrażać zgodę w przypadku braku faktycznej możliwości jej wyrażenia przez osobę, która ukończyła szesnaście lat, mimo zgody przedstawiciela ustawowego. Kwestie udzielania świadczeń zdrowotnych bez zgody pacjenta porusza także ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2017 r. poz. 125). Art. 32 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że lekarz może przeprowadzić badanie lub udzielić innych świadczeń zdrowotnych, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, po wyrażeniu zgody przez pacjenta. Jeden z wyjątków wskazany jest ust. 2 art. 32. Przepis ten wskazuje, że jeżeli pacjent jest małoletni lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody, wymagana jest zgoda jego przedstawiciela ustawowego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela ustawowego lub porozumienie się z nim jest niemożliwe - zezwolenie sądu opiekuńczego. Jeżeli pacjent małoletni lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody nie ma przedstawiciela ustawowego ani opiekuna faktycznego albo porozumienie się z tymi osobami jest niemożliwe, lekarz po przeprowadzeniu badania może przystąpić do udzielania dalszych świadczeń zdrowotnych dopiero po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego, chyba że co innego wynika z przepisów ustawy. Podobnie jest z wykonaniem przez lekarza zabiegu operacyjnego albo zastosowaniem przez lekarza metody leczenia lub diagnostyki stwarzającej podwyższone ryzyko dla pacjenta – te czynności można wykonać po uzyskaniu pisemnej zgody pacjenta. Lekarz może wykonać te czynności, bez zgody przedstawiciela ustawowego pacjenta bądź zgody właściwego sądu opiekuńczego, gdy zwłoka spowodowana postępowaniem w sprawie uzyskania zgody groziłaby pacjentowi niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia. W takim przypadku lekarz ma obowiązek, o ile jest to możliwe, zasięgnąć opinii drugiego lekarza, w miarę możliwości tej samej specjalności. O wykonywanych czynnościach lekarz niezwłocznie zawiadamia przedstawiciela ustawowego, opiekuna faktycznego lub sąd opiekuńczy. Mając na względzie powyższe należy wskazać, że w przypadku jeżeli pacjent nie jest zdolny do samodzielnego podjęcia decyzji i wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL-u, decyzję taką podejmuje sąd opiekuńczy na wniosek lekarza. Rodzina osoby wymagającej umieszczenia w ZOL-u nie jest uprawniona do wystąpienia z wnioskiem do sądu. Podobnie nie ma takiego uprawnienia ośrodek pomocy społecznej. Właściwym sądem opiekuńczym jest sąd rejonowy miejsca sąd właściwy dla miejsca gdzie świadczenie lekarskie ma być wykonane (czyli siedziby ZOL). Umieszczenie bez zgody osoby chorej psychicznie na oddziale psychiarycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego Wydaje się, iż w sytuacji ubiegania się o umieszczenie osoby w na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego mogą być zastosowane przepisy ustawy o ochronie zdrowia psychicznego dotyczące przymusowej hospitalizacji psychiatrycznej a także umieszczenia osoby w domu pomocy społecznej bez zgody. Jeżeli zachodzą przesłanki do przymusowego leczenia określone w art. 29 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, istnieje możliwość wystąpienia przez rodzinę lub ośrodek pomocy społecznej o przymusowe leczenie osoby na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego. Stosownie do art. 29 ust. 1, do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody osoba chora psychicznie: 1) której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź 2) która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. To, że przepisy o przymusowym leczeniu psychiatrycznym mogą mieć zastosowanie do umieszczenia bez zgody na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego wynika z tego, że stosownie do art. 3 pkt 2 lit. d ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, ilekroć przepisy tej ustawy stanowią o szpitalu psychiatrycznym, odnosi się to również do innego niż szpital psychiatryczny, oddział psychiatryczny w szpitalu ogólnym, klinika psychiatryczna i sanatorium dla osób z zaburzeniami psychicznymi, zakładu leczniczego podmiotu leczniczego w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, sprawującego całodobową opiekę psychiatryczną lub odwykową, niezależnie od podmiotu, który je tworzy i utrzymuje. Z kolei stosownie do ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1638 z późn. zm.), zakład leczniczy to zespół składników majątkowych, za pomocą którego podmiot leczniczy wykonuje określony rodzaj działalności leczniczej, która polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Rodzajem działalności leczniczej jest m. in. stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne. Stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać na udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych. Takich świadczeń zdrowotnych udziela się w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. Stąd możliwość zastosowania do umieszczenia na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego bez zgody przepisów o przymusowym leczeniu psychiatrycznym. Zgodnie z art. 29 ust. 3 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, w sprawie orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby - na wniosek jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę. W stosunku do osoby objętej oparciem społecznym wniosek może zgłosić również organ do spraw pomocy społecznej (art. 29 ust. 3). Zgodnie z inną interpretacją umieszczenie na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego bez zgody osoby może nastąpić na podstawie przepisów ustawy o ochronie zdrowia psychicznego dotyczących umieszczenia w domu pomocy społecznej bez zgody. Oddział psychiatryczny zakładu opiekuńczo-leczniczego dotyczy bowiem osób z zaburzeniami psychicznymi w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, czyli osób chorych psychicznie, upośledzonych umysłowo i wykazujących inne zaburzenia czynności psychicznych. Oddziały psychiatryczne zakładów opiekuńczo-leczniczych mają służyć osobom, które wskutek choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego nie są zdolne do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, nie mają możliwości korzystania z opieki innych osób, potrzebują stałej opieki i pielęgnacji, a nie wymagają leczenia szpitalnego. Przesłanki te wyczerpuja dyspozycję art. 38 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Oddziały psychiatryczne umieszczone w zakładach opiekuńczo leczniczych są równorzędne domom pomocy społecznej. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 3 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego ilekroć mowa o domu pomocy społecznej lub środowiskowym domu samopomocy, odnosi się to również do wszelkich form pomocy instytucjonalnej dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Oddział psychiatryczny zakładu opiekuńczo-leczniczego jest niewątpliwie formą pomocy instytucjonalnej dla osób z zaburzeniami psychicznymi. W powyższym przypadku, legitymowanymi do złożenia wniosku w sądzie opiekuńczym, są w myśl art. 39 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, organ do spraw pomocy społecznej (np. ośrodek pomocy społecznej) oraz w określonych przypadkach kierownik szpitala psychiatrycznego. Stan prawny na dzień r. 2. Zaświadczenie lekarza psychiatry uzasadniające potrzebę leczenia w Szpitalu Psychiatrycznym wydane nie dłużej niż 14 dni przed datą złożenia wniosku. Dodatkowe wyjaśnienia: Podanie numeru PESEL wnioskodawcy jest obowiązkowe, natomiast uczestnika - o ile istnieje taka możliwość. Zestaw dokumentów wymaganych celem przyjęcia do Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego SP ZZOZ Szpital w Iłży 1. Podanie o przyjęcie do Zakładu Opiekuńczo – Leczniczego SP ZZOZ Szpital w Iłży 2. Wniosek o wydanie skierowania do Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego/Zakładu Pielęgnacyjno-Opiekuńczego (skierowanie do ZOL) - załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731) 3. Wywiad pielęgniarski i zaświadczenie lekarskie - załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731), zmiany zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 11 października 2019 r. (poz. 2060) 4. Skierowanie do Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego / Zakładu Pielęgnacyjno-Opiekuńczego - załącznik nr 3 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731) , zmiany zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 11 października 2019 r. (poz. 2060) 5. Karta oceny świadczeniobiorcy kierowanego do zakładu opiekuńczego, przebywającego w zakładzie wg skali Barthel– załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. (poz. 1480) 6. Karta oceny świadczeniobiorcy skala Glasgow - załącznik nr 6 do Zarządzenia Nr 45/2018/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia roku 7. Zgoda świadczeniobiorcy na potrącenie opłaty za pobyt w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym, oświadczenie, dane osobowe 8. Dokument poświadczający posiadanie stałego dochodu (oryginał aktualnej decyzji emerytalno-rentowej tj. decyzji o przyznaniu świadczenia z ZUS, KRUS lub innej instytucji: GOPS, MOPS, inne): a) decyzji organu rentowego albo emerytalno-rentowego ustalającego wysokość emerytury, renty albo renty socjalnej; do decyzji można załączyć zgodę świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu opiekuńczego na potrąca- nie opłaty za pobyt w zakładzie opiekuńczym przez właściwy organ rentowy albo emerytalno-rentowy ze świadczenia wypłacanego przez ten organ, lub b) decyzji o przyznaniu zasiłku stałego; do decyzji można załączyć zgodę świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu opiekuńczego do odbioru tych należności przez zakład opiekuńczy. 9. Kserokopie kart informacyjnych lub innej dokumentacji medycznej z leczenia w placówkach medycznych (oryginał do wglądu) 10. Kserokopia pełnomocnictwa lub sądowego ustanowienia opiekuna prawnego/ kuratora osoby niepełnosprawnej (oryginał do wglądu)*) *) W przypadku chorych nie mogących wyrazić świadomie zgody na umieszczenie w ZOL konieczne jest uzyskanie postanowienia Sądu o umieszczeniu bez zgody. W przypadku osoby ubezwłasnowolnionej do zgody Sądu na umieszczenie w Zakładzie należy dołączyć: postanowienie Sądu o ubezwłasnowolnieniu, postanowienie Sądu o ustanowieniu opiekuna prawnego. UWAGA: Proszę zwrócić uwagę, aby na dokumentach były pieczątki z Regonem podmiotu wykonującego działalność leczniczą, a na Skierowaniu pieczęć z obowiązującym kodem resortowym. Rozwiń Metryka Podmiot udostępniający informację: Data utworzenia:2016-12-30 Data publikacji:2016-12-30 Osoba sporządzająca dokument: Osoba wprowadzająca dokument: Liczba odwiedzin:6536 W treści art. 25 w/w ustawy jest mowa o dobrowolności podjęcia leczenia, rehabilitacji lub reintegracji przez osoby uzależnione. Co do zasady leczenie uzależnienia od narkotyków jest więc dobrowolne, wymaga zgody osoby uzależnionej. Przymusowe leczenie osób uzależnionych na gruncie cytowanej ustawy możliwe jest wyłącznie w dwóch
Zgodnie z treścią art. 38 ust. 1 Ustawy o ochronie zdrowia psychicznego z dnia 19 sierpnia 1994 r. ( z dnia ) przewiduje, iż osoba, która wskutek choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i nie ma możliwości korzystania z opieki innych osób oraz potrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, lecz nie wymaga leczenia szpitalnego, może być za jej zgodą lub zgodą jej przedstawiciela ustawowego przyjęta do domu pomocy społecznej. Stosownie zaś do treści art. 39 ust. 1 ww. Ustawy jeżeli osoba, o której mowa w art. 38, lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyrażają zgody na przyjęcie jej do domu pomocy społecznej, a brak opieki zagraża życiu tej osoby, organ do spraw pomocy społecznej może wystąpić do sądu opiekuńczego miejsca zamieszkania tej osoby z wnioskiem o przyjęcie do domu pomocy społecznej bez jej zgody. Zgodnie zaś z treścią ust. 3 cytowanego wyżej przepisu jeżeli osoba wymagająca skierowania do domu pomocy społecznej ze względu na swój stan psychiczny nie jest zdolna do wyrażenia na to zgody, o jej skierowaniu do domu pomocy społecznej orzeka sąd opiekuńczy. Zgodnie z postanowieniem SN z dnia 9 lutego 2011 r., V CSK 248/10, LEX nr 785891, umieszczenie w domu pomocy społecznej służące zapewnieniu koniecznej opieki medycznej oraz zadowalających warunków życiowych, bez zgody zainteresowanej, jest środkiem podejmowanym w interesie tej osoby. Tak więc osoba chora psychicznie lub upośledzona umysłowo może być przyjęta do domu pomocy społecznej, jeżeli spełnione zostaną przesłanki: 1) nie jest zdolna do zaspokajania potrzeb życiowych, 2) nie ma możliwości korzystania z opieki innych osób oraz potrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, 3) brak opieki zagraża jej życiu, 4) nie wymaga leczenia szpitalnego, 5) nie wyraziła zgody lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyraził zgody na przyjęcie jej do domu pomocy społecznej.
. 175 479 117 192 135 60 486 105

wniosek o umieszczenie w zol bez zgody pacjenta